معنی دب بزه - جستجوی لغت در جدول جو

دب بزه

فرهنگ گویش مازندرانی

لب گزه

گزیدن لب به دندان از شدت پشیمانی

فرهنگ فارسی عمید

دنب غزه

دنبالچه، یک یا چند استخوان انتهای ستون فقرات، دمغازه، دمبلیچه، دنبلیچه

فرهنگ فارسی عمید

شب بازه

شب پره، خفّاش، جانور پستانداری با پوزۀ باریک، گوش های برجسته، دندان های بسیار تیز و قوۀ بینایی ضعیف که دست و پایش با پردۀ نازکی به هم متصل شده و به شکل بال درآمده است که با آن می تواند مثل پرندگان پرواز کند، بیواز، خربیواز، شب یازه، شبکور، مرغ عیسی، شیرمرغ، وطواط

شب پره، خفّاش، جانور پستانداری با پوزۀ باریک، گوش های برجسته، دندان های بسیار تیز و قوۀ بینایی ضعیف که دست و پایش با پردۀ نازکی به هم متصل شده و به شکل بال درآمده است که با آن می تواند مثل پرندگان پرواز کند، بیواز، خربیواز، شب یازه، شبکور، مُرغ عیسی، شیرمرغ، وطواط

فرهنگ فارسی عمید

لب گزه

(لَ گَ زَ / زِ)

لب گزک. گزیدن لب به دندان به علامت پشیمانی یا اشاره به کسی برای سکوت او

لغت نامه دهخدا

ده بزی

(دِهْ بُ)

دهی است از بخش میان کنگی شهرستان زابل. واقع در هشت هزارگزی شمال باختری دوست محمد. سکنۀ آن 261 تن می باشد. آب آن از رود خانه هیرمند تأمین می شود. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8)

لغت نامه دهخدا

دب بره

در هند قدیم نام سیصدوشصت سالست از سالهای مردمان که معادل سالی بود برای فرشتگان. (ص 182 ماللهند بیرونی)

لغت نامه دهخدا

شب بوزه

(شَ زَ / زِ)

شب پره را گویند که مرغ عیسی باشد. (برهان قاطع). شب پره. خفاش. وطواط. (ناظم الاطباء). ظاهراً مصحف شب یوزه و شب یازه است. (حاشیۀ برهان چ معین)

لغت نامه دهخدا

دم بره

(دُ بَ رِ)

دهی است از دهستان میربیک بخش دلفان شهرستان خرم آباد. آب آن از چشمه. سکنۀ آن 180 تن. ساکنان از طایفۀ بوالی هستند و زمستان به قشلاق می روند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

دنب بره

(دُمْ بِ بَ رَ / رِ / بَرْ رَ / رِ)

دنبره. طنبور. (یادداشت مؤلف). طنبور معرب از دنب برۀ فارسی است. (از المعرب جوالیقی ص 225). رجوع به طنبور و دنبره شود

لغت نامه دهخدا

دالبزه

(بُ زَ / زِ)

دالبژه. (شعوری). دالبوز. دالبوزه. دالپوز. دالیوز. دالیوزه. (برهان). دالبز. (انجمن آرا). دالبره. (ناظم الاطباء). داپرزه. (جهانگیری). دالوژه. (شعوری). کاسکنه. طیرغله. مرغی است کوچک و جهنده که عرب صعوه گویندش و بعضی گویند نوعی از وطواط است و بعربی وصع خوانند (برهان). وصع. دخل. (از منتهی الارب). ابن تمره. (لغت نامه). وصعه. (زمخشری) ، فراشتروک را نیز گویند. (از برهان). پرستو. پرستوک. (ناظم الاطباء). خطاف. جنسی از فراشتروک. (شرفنامه). صاحب آنندراج آرد: دالبزه و دالبوز و دالبوزه هر سه نام یک مرغ است که باندک تفاوتی در برهان سه جا بیک عبارت مکرر کرده و آن نوعی از وطواط است و پرستوک، و پرستوک اصح است. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

ده بنه

(دِهْ بُ نِ)

دهی است از دهستان سرشیو بخش مریوان شهرستان سنندج. واقع در 65هزارگزی خاوری دژ شاهپور. سکنۀ آن 420 تن می باشد. آب آن از چشمه تأمین می شود. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا